شب پره
و اما گوشه هایی از اونچه که دیشب پرید:
اولا سمیه خانم بینات، همسر احمد آقای باطبی آزاد شد. خب خدا رو شکر
ثانیاً بچه های ادوار تحکیم گیلان که بازداشت شده بودن، به یک روایت به قید وثیقه آزاد شدن و به روایت دیگه، در شرف آزادی هستن.
سئوال اما اینه که اگه اینا یا مثلاً سمیه خانم، مجرم هستن، چرا به این زودی آزاد می شن؟ و اگه مجرم نیستن، پس اصلاً چرا بازداشت می شن؟؟ بقول یکی از دوستان، این بازداشت ها، این روزها به شتری تبدیل شده که در خونه همه می خوابه! راستی به نظرتون شتر با زرافه هم همزیستی داره و در خونه ش می خوابه؟
اما جدای از دنیای سیاست و سیاست بازی (به شکل مرسومش البته)، دیروز خبرای دیگه ای هم بود. کنارگذاشته شدن استقلال از جام باشگاه های آسیا، حتمی، قطعی و رسمی شد. هرکی هرچی می خواد، بگه یا فکر کنه؛ اما زرافه از این موضوع خوشحال شد. چرا؟ چون شاید این باعث بشه که آقایون بالاخره بفهمن که همه دنیا، ایران نیست که ضابطه ها، قوانین و تاریخ ها، دوزار نیارزن و هر مشکلی رو بشه با ریش گرو گذاشتن و کدخدا منشی و راه های دیگه (که هم تو دانی و هم من!)، فیصله بدن و ماس مالی کنن و روز از نو، روزی از نو.
دیشب عادل هم کولاک کرده بود و با اختصاص بیش از دو ساعت از کل سه ساعت برنامه 90 به این موضوع، سعی کرد با تعداد زیادی از افراد مرتبط با این موضوع صحبت کنه و مسئله رو باز کنه. از جمله این افراد، جویباری، نجف نژاد، امیدوار رضایی و نبی (دبیر فدارسیون) بودن. و البته مصاحبه ای از قلعه نویی رو هم پخش کرد. جالب بود که تا آخر برنامه، تمام این آقایون ضد و نقیض حرف زدن و آخرش معلوم نشد کی مقصر بوده. اما حرف آخر رو جویباری زد و خیال عادل و ما رو راحت کرد. اون با صراحت اعلام کرد که در زمینه حذف استقلال از جام باشگاه ها، هیچکس مقصر نیست، الا شخص شخیص عادل خان!! استدلالش هم این بود که عادل باید به مسئولین استقلال یادآوری می کرد که لیست اسامی رو به موقع بفرستن و در این مورد کوتاهی کرده و خلاصه هرچه فریاد دارید، بر سر عادل بزنید
حالا خداوکیلی یه نگاه به ترکیب هیات مدیره استقلال، خیلی چیزها رو در خیلی زمینه ها روشن می کنه: نجف نژاد، رسولی نژاد، امیدوار رضایی و بامزه تر از همه، سرکار خانم عشرت شایق! همگی نماینده مجلس هستن، اون هم نه از تهران. زریبافان هم که یار غار مستر پرزیدنته. آخه کجای دنیا اینجوریه؟ اصلاً این آقایون – وخانوم – سیاستمدار رو چه به فوتبال؟ مگه کار مهمتری ندارن؟ مگه کارهای سیاسی شون رو انجام دادن که حالا اومدن سراغ فوتبال؟ اینایی که همشون، انواع و اقسام عنوان هایی مثل دکتر و مهندس رو هم یدک می کشن، و ظاهراً عرضه خوندن و فهمیدن یه نامه کوتاه، ساده و رسمی کنفدراسیون آسیایی به زبان انگلیسی رو هم ندارن، و از عهده یه کار به این سادگی بر نمیان، سیاست مملکت رو چه می کنن؟ اینها که حتی نمی تونن حق یه تیم فوتبال و طرفدارانش رو حفظ کنن، چجوری می خوان از حقوق ملت، تو مجلس و دولت و اصلاً تو دنیا دفاع کنن؟؟
وضع پرسپولیس هم با استقلال هیچ فرقی نداره. هیات مدیره اون باشگاه هم، لبریزه از انواع و اقسام وزیر و وکیل و معاون وزیر و امثالهم.
ظاهراً این رجال سیاسی از این دو باشگاه پرطرفدار و قدیمی، "بوی کباب شنیدن"، غافل از اینکه اونجا داشتن "خر داغ می کرده اند"! حالا ببین کی گفتم
بحث استقلال و پرسپولیس، یا بطور کلی فوتبال و اصلاً ورزش این مملکت، نیازمند یک بررسی "دقیق و کارشناسیه"، که البته از اونجا که این زرافه، ادعای کارشناسی نداره، فقط می تونه به بخش "دقیق" کار برسه و نظرات خودش رو راساً اعلام کنه. بدبختانه، بعضی از مسائل و مشکلات، بقدری واضح و مبرهن هستن که لازم نیست آدم کارشناس باشه تا اونا رو ببینه و بفهمه؛ و حتی یه زرافه مثل بنده هم اونا رو به وضوح می بینه.
اولا سمیه خانم بینات، همسر احمد آقای باطبی آزاد شد. خب خدا رو شکر
ثانیاً بچه های ادوار تحکیم گیلان که بازداشت شده بودن، به یک روایت به قید وثیقه آزاد شدن و به روایت دیگه، در شرف آزادی هستن.
سئوال اما اینه که اگه اینا یا مثلاً سمیه خانم، مجرم هستن، چرا به این زودی آزاد می شن؟ و اگه مجرم نیستن، پس اصلاً چرا بازداشت می شن؟؟ بقول یکی از دوستان، این بازداشت ها، این روزها به شتری تبدیل شده که در خونه همه می خوابه! راستی به نظرتون شتر با زرافه هم همزیستی داره و در خونه ش می خوابه؟
اما جدای از دنیای سیاست و سیاست بازی (به شکل مرسومش البته)، دیروز خبرای دیگه ای هم بود. کنارگذاشته شدن استقلال از جام باشگاه های آسیا، حتمی، قطعی و رسمی شد. هرکی هرچی می خواد، بگه یا فکر کنه؛ اما زرافه از این موضوع خوشحال شد. چرا؟ چون شاید این باعث بشه که آقایون بالاخره بفهمن که همه دنیا، ایران نیست که ضابطه ها، قوانین و تاریخ ها، دوزار نیارزن و هر مشکلی رو بشه با ریش گرو گذاشتن و کدخدا منشی و راه های دیگه (که هم تو دانی و هم من!)، فیصله بدن و ماس مالی کنن و روز از نو، روزی از نو.
دیشب عادل هم کولاک کرده بود و با اختصاص بیش از دو ساعت از کل سه ساعت برنامه 90 به این موضوع، سعی کرد با تعداد زیادی از افراد مرتبط با این موضوع صحبت کنه و مسئله رو باز کنه. از جمله این افراد، جویباری، نجف نژاد، امیدوار رضایی و نبی (دبیر فدارسیون) بودن. و البته مصاحبه ای از قلعه نویی رو هم پخش کرد. جالب بود که تا آخر برنامه، تمام این آقایون ضد و نقیض حرف زدن و آخرش معلوم نشد کی مقصر بوده. اما حرف آخر رو جویباری زد و خیال عادل و ما رو راحت کرد. اون با صراحت اعلام کرد که در زمینه حذف استقلال از جام باشگاه ها، هیچکس مقصر نیست، الا شخص شخیص عادل خان!! استدلالش هم این بود که عادل باید به مسئولین استقلال یادآوری می کرد که لیست اسامی رو به موقع بفرستن و در این مورد کوتاهی کرده و خلاصه هرچه فریاد دارید، بر سر عادل بزنید
حالا خداوکیلی یه نگاه به ترکیب هیات مدیره استقلال، خیلی چیزها رو در خیلی زمینه ها روشن می کنه: نجف نژاد، رسولی نژاد، امیدوار رضایی و بامزه تر از همه، سرکار خانم عشرت شایق! همگی نماینده مجلس هستن، اون هم نه از تهران. زریبافان هم که یار غار مستر پرزیدنته. آخه کجای دنیا اینجوریه؟ اصلاً این آقایون – وخانوم – سیاستمدار رو چه به فوتبال؟ مگه کار مهمتری ندارن؟ مگه کارهای سیاسی شون رو انجام دادن که حالا اومدن سراغ فوتبال؟ اینایی که همشون، انواع و اقسام عنوان هایی مثل دکتر و مهندس رو هم یدک می کشن، و ظاهراً عرضه خوندن و فهمیدن یه نامه کوتاه، ساده و رسمی کنفدراسیون آسیایی به زبان انگلیسی رو هم ندارن، و از عهده یه کار به این سادگی بر نمیان، سیاست مملکت رو چه می کنن؟ اینها که حتی نمی تونن حق یه تیم فوتبال و طرفدارانش رو حفظ کنن، چجوری می خوان از حقوق ملت، تو مجلس و دولت و اصلاً تو دنیا دفاع کنن؟؟
وضع پرسپولیس هم با استقلال هیچ فرقی نداره. هیات مدیره اون باشگاه هم، لبریزه از انواع و اقسام وزیر و وکیل و معاون وزیر و امثالهم.
ظاهراً این رجال سیاسی از این دو باشگاه پرطرفدار و قدیمی، "بوی کباب شنیدن"، غافل از اینکه اونجا داشتن "خر داغ می کرده اند"! حالا ببین کی گفتم
بحث استقلال و پرسپولیس، یا بطور کلی فوتبال و اصلاً ورزش این مملکت، نیازمند یک بررسی "دقیق و کارشناسیه"، که البته از اونجا که این زرافه، ادعای کارشناسی نداره، فقط می تونه به بخش "دقیق" کار برسه و نظرات خودش رو راساً اعلام کنه. بدبختانه، بعضی از مسائل و مشکلات، بقدری واضح و مبرهن هستن که لازم نیست آدم کارشناس باشه تا اونا رو ببینه و بفهمه؛ و حتی یه زرافه مثل بنده هم اونا رو به وضوح می بینه.
