Talkative! روده دراز

یه چیزایی واسه نوشتن داشتم، اما الان خیلی خسته ام؛ هم جسمی و هم فکری. نمی تونم بنویسم. یعنی اگه بنویسم هم می دونم که

مزخرف تر از همیشه در میاد.....بگذریم

باز هم مراسم قهرمان قهرمانان....ژست روشنفکری حسین رضازاده و "مثلاً" کنار کشیدنش از مراسم امسال و جا بازکردن برای جوونتر ها! در حالیکه امشب هم مثل همیشه، بیشتر از هرکس دیگه ای، از اون حرف زدن و مدال بهش دادن و رو صحنه نگهش داشتن و سرود براش پخش کردن و ....و دلیلش رو هم که "هم تو دانی و هم من"

حالا سوتی های مراسمشون هم یه طرف: جاییکه جواد خیابانی (معروف به غول بیابانی) به جای "حمایل" گفت "شمایل"! فکرشو بکن: "شمایل قهرمان قهرمانان رو به شونه هاش بندازین"! البته بعد ماست مالیش کرد

یا مثلاً قراره مظاهری، قهرمان بوکس بیاد رو صحنه، تصاویر مبارزه کاراته جاسم ویشکایی رو نشون می دن

یا آخر مراسم،‌ خیابانی میگه امسال سه تا قهرمان قهرمانان داریم،‌ اما دو نفر رو معرفی می کنه و نشون میده! حالا بالاخره سه درست بود یا دو، ‌ما که نفهمیدیم.

اما یکی دوتا نکته باحال هم تو مراسم امسال بود که همیشه تو ایران و خصوصاً تو تلویزیون، تبو محسوب می شدن:

اول اینکه دیدن چهره دکتر پرویز سیار که با کت شلوار و کراوات در بین مدعوین حاضر بود،‌ خالی از لطف نبود -و چه خوش تیپ هم شده بود.

دوم اینکه وقتی مهروز خانم ساعی میخواست جایزه ش رو از دست هادی خان (داداش بزرگترش)‌ بگیره، باهاش دست داد. هر چند خواهر و برادرن،‌ اما به هرحال، دیدن صحنه دست دادن یک خانم با یک آقا در تلویزیون جمهوری اسلامی، خیلی عجیب و جالب و بامزه بود.

اما جداً حساب کنین چقدر بدبختیم که دیدن حضور یک آقای محترم با کراوات، و یا دست دادن یک خواهر و برادر،‌ برامون جالب و حتی کمی عجیبه. اما جداً چرا اینقدر بدبختیم؟ آخه چرا؟؟

پ.ن. حالا خوب شد قرار بود ننویسم ها! روده که نیست لامصب